1η. Ῥέονος, 102ου. Ἐωνικοῦ ἔτους, τῆς Ῥέας.
19η. Ἰουνίου
2016, ἡμέρα Πρώτη.
Θερινὸ ἡλιοστάσιον, ἀρχὴ Θέρους, εἰς τὶς 00:34 ΗΩ
τῆς 21ης. Ἰουνίου
2016, ἡμέρα Τρίτη.
Συγχρόνως Πανσέληνος, εἰς τὶς 01:02 ΗΩ, τὴν ἰδίαν
ἡμέραν.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε
συμβεῖ πάλιν πρὶν 70 περίπου ἔτη!
Ἔκδοσις 3η., 4/7-2016.
• Ἀγάπη, Θεοῦ Θέλησίς ἐστι.
Κέλευσμα Ἡλίου τάξιν καὶ ἁρμονίαν δομεῖ,
φέρων αὐτός, ὁ Υἱὸς τοῦ Ὑπερίωνος,
τῷ θείῳ του ἔρωτι τὸν Λόγον,
πάσας τὰς γαίας ὑποτάσσων εἰς
τὸ μέτρον καὶ ῥυθμὸν αὐτοῦ.
Καὶ ἰδού! Ἀνείπωτον Κάλλος αὐστηρότητος,
ἡ Ἀγάπη, τὸ πᾶν κατακλύζει!
Καὶ ὁ Υἱός, εἰς τὰ ῥέοντα ὕδατα αὐτῆς,
τὰς γαίας ἐκρέμασεν.
• Ἡ Ἀγάπη μυσταγωγεῖ,
καθὼς ὁ ἄμωμος Ἐραστὴς τῆς Ἀληθείας,
ὁ τὴν Καρδίαν ἔχων καθαράν,
παρατηρῶν μόνος αὐτός τε καὶ
Σεμνῶς τὸ ἔξωθεν Κάλλος,
ἐξαίφνης πλημυρίδος
Συναισθητικότητος κατακλύζεται
ἐν τῇ ἁγίᾳ αὐτοῦ Οὐσίᾳ.
Καὶ ἰδού!
Τὸ ἴδιον αὐτοῦ Ὂν καθάρσει ὀρθοῦται
καὶ λαμπρίνεται,
τοῦ πνεύματος ἀνισταμένου ἱεροκρυφίως!
Ἡ σκέψις φωτίζεται, ἡ ψυχὴ συλλαμβάνει
καὶ ὁ Ἐγωικός λόγος λέγει καὶ
βεβαιοῖ:
Ἡ ἀγάπη, ἡ ἡμερησία κίνησις τοῦ Ἡλίου,
τὰ ἑαυτῆς διατάσσει
καὶ ὁ Λόγος φανερώνει τὴν θείαν Τάξιν,
τὸν Μέγα ΚρινΑετόν!
Και λέγει: γενηθήτω Δώρα, γενηθήτω Δῶρος,
τὸ Δῶρον ἐν τῇ Ἀνθρωπότητι,
Γένοιτο.
• Ἡ Ἀγάπη, θεία Οὐσία, διὰ τοῦ Ἔρωτος βιοῦται.
ὁ Λέγων.
© Copyright Ἱστολογίου Ὑπατία.
Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, παρὰ
μόνον
διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν
καὶ πάλιν
τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,
καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.
Ξένες Ἐπιλογές:Τότε ἡ Ἀλμίτρα εἶπε, στὸν Προφήτη. [1]
Μίλησέ μας γιὰ τὴν Ἀγάπη.
Κι’ αὐτὸς σήκωσε τὸ κεφάλι καὶ κοίταξε τοὺς ἀνθρώπους,
κι’ ἔπεσε τότε ἡσυχία ἀνάμεσά τους.
Καὶ μὲ βαθιὰ φωνὴ τοὺς εἶπε :
Ὅταν σοῦ γνέφει ἡ ἀγάπη, ἀκολούθησέ την.
Κι’ ἃς εἶναι οἱ δρόμοι της σκληροὶ καὶ δύσβατοι.
Κι’ ὅταν μὲ τὰ φτερά της σ’ ἀγκαλιάσει, παραδώσου της,
Μὴ φοβηθεῖς τὸ σπαθὶ πού ’ναι κρυμμένο ἀνάμεσά τους.
Μπορεῖ νὰ σὲ πληγώσει, ὅμως μὴ φοβηθεῖς.
Ὅταν σοῦ μιλᾶ πίστευέ την.
Ἡ φωνή της μπορεῖ νὰ ταράξει τὰ ὄνειρά σου,
ὅπως ὁ βοριᾶς ἐρημώνει τοὺς κήπους, ὅμως πίστευε σ’ αὐτή.
Ὅπως σὲ στεφανώνει ἔτσι καὶ θὰ σὲ σταυρώσει,
γιατὶ ὅπως εἶναι γιὰ σένα ζωή, εἶναι καὶ θάνατος.
Ὅπως ἀνεβαίνει τὰ ὕψη σου καὶ χαϊδεύει
τὰ τρυφερότερα κλαδιά σου ποὺ ῥιγοῦν κάτ’ ἀπὸ τὸν ἥλιο,
Ἔτσι θὰ κατέβει στὶς ρίζες σου
καὶ θὰ ταράξει τὸ βύθισμά τους στὴ γῆ.
Σὰν κόκκους σιταριοῦ σὲ συνάζει κοντά της.
Σὲ μαστιγώνει γιὰ νὰ σ’ ἀπογυμνώσει.
Σὲ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὰ ζιζάνια.
Σὲ θρυμματίζει ὥσπου νὰ γίνεις κατάλευκος.
Σὲ πλάθει ὥσπου νὰ γίνεις ἁπαλός.
Κι’ ἔπειτα, σὲ προσφέρει στὴν ἱερὴ φωτιά της
γιὰ νὰ γίνεις ἁγιασμένος ἄρτος στοῦ Θεοῦ τὴν ἱερὴ γιορτή.
Ὅλα αὐτὰ θὰ σοῦ χαρίσει ἡ ἀγάπη.
Τότε θὰ γνωριστεῖς μὲ τῆς ψυχῆς σου τὰ μυστικά,
κι’ αὐτὴ ἡ γνωριμιὰ θὰ γίνει σύμβολο τῆς ψυχῆς καὶ τῆς Ζωῆς.
Μὰ ἂν μὲς στὸ φόβο σου ἀναζητήσεις μόνο τὴν εἰρήνη
καὶ τῆς ἀγάπης τὴν εὐχαρίστηση,
Εἶναι καλύτερα νὰ κρύψεις τὴν γύμνια σου
καὶ νὰ φύγεις ἀπὸ κοντά της,
Γιὰ νὰ βρεθεῖς στὸν μονότονο κόσμο, καὶ νὰ γελάσεις
– ὄχι μ’ ὁλόκληρο τὸ γέλιο σου,
καὶ νὰ κλάψεις – ὄχι μ’ ὅλα τὰ δάκρυά σου.
Ἡ ἀγάπη δὲ δίνει τίποτα παρὰ μονάχα ἀγάπη,
δὲν παίρνει τίποτα παρὰ μονάχα αὐτὸ ποὺ εἶναι.
Δὲν κατακτᾶται καὶ οὔτε κατακτᾶ.
Γιατὶ ἀρκεῖται στὴν ἀγάπη.
Ὅταν ἀγαπᾶς δὲν πρέπει νὰ λές,
«Ὁ Θεὸς εἶναι μέσα στὴν ψυχή μου»,
ἀλλὰ «Εἶμαι μὲς στὴν ψυχὴ τοῦ Θεοῦ».
Καὶ μὴ θαρρεῖς πὼς εἶναι μπορετὸ νὰ ὁδηγήσεις τὴν ἀγάπη,
γιατὶ ἂν σ’ εὕρει ἄξιο, θὰ σὲ ὁδηγήσει αὐτή.
Ἡ ἀγάπη δὲν ἔχει ἄλλο πόθο ἀπ’ τὴν αὐτάρκεια.
Μὰ ἂν ἀγαπᾶς καὶ πρέπει ἡ ζωή σου νὰ ’χει πόθους,
ἄφησε αὐτὴν νὰ γίνει ὁ πόθος σου :
Νὰ λιώνεις καὶ νὰ κυλᾶς σὰν τὸ ρυάκι
ποὺ τραγουδάει τὴ μελωδία του στὴ νύχτα.
Νὰ γνωρίσεις τὸν πόνο τῆς ἄκρατης τρυφερότητας.
Νὰ πληγωθεῖς ἀπὸ τὴ δική σου γνώση τῆς ἀγάπης.
Καὶ νὰ αἱμορραγεῖς θελητὰ καὶ χαρούμενα.
Νὰ ξυπνᾶς τὴν αὐγὴ μὲ φτερωμένη ψυχὴ καὶ
νὰ εὐχαριστεῖς γιὰ μιὰ ἀκόμα ἡμέρα ἀγάπης.
Νὰ γυρίζεις τὸ δειλινὸ μ’ εὐγνωμοσύνη στὸ σπιτικό σου,
Κι’ ὕστερα, ν’ ἀποκοιμιέσαι μὲ μιὰ προσευχὴ
γιὰ τὸν ἀγαπημένο τῆς ψυχῆς σου,
μ’ ἕνα τραγούδι ὑμνητικὸ πάνω στὰ χείλη σου.
μ’ ἕνα τραγούδι ὑμνητικὸ πάνω στὰ χείλη σου.
[1] Τὸ ποίημα «γιὰ
τὴν Ἀγάπη» εἶναι τοῦ Kahlil Gibran, ἀπό τὴν Συλλογή του «ὁ Προφήτης». Μετάφρασις
Φώντα Κονδύλη & Κωστὴ Νικάκη. Ἐκδόσεις Στέφανος Βασιλόπουλος, Ἀθῆναι 1969.
Video: Zbigniew Preisner-
Ὁ ὕμνος τῆς ἀγάπης. (Λόγω τοῦ Σχολίου 2.)
